Στη σκισμάδα του βράχου δύο άψυχα κορμιά
πολεμάν? ερωτεύονται?
Οι ανάσες τους ενώνονται, τα στήθια τους πιέζει τόνα τάλλο,
δεν τους χωράει ο τόπος.
Γιομάτος πτώματα απ την αέναη πάλη,
από τον πόλεμο? απ’ τον έρωτα? Δεν ξέρω. Και ποιός νοιάζεται…
Δύο κορμιά, μια διεκδίκηση, για μια σπιθαμή γης ,…… ποιανού?
Η μυρουδιά απ’ το αίμα, βάφει το γκρίζο του ουρανού που σμίγει με τα γαλάζιο της θάλασσας, σε μενεξεδί.
Τι όμορφο αίμα…… Τι όμορφα άψυχα σώματα……
Ενας αετός κρύβει τον ήλιο αλλάζοντας το μενεξεδί σε πένθιμο μοβ του επιταφίου,
παίρνει απ’τη σάρκα του κοριτσιού και ταϊζει τ’αγόρι και τούμπαλιν.
Η μυρουδιά της σκισμένης σάρκας συμπληρώνει τον πίνακα της αναγέννησης.
Τα δύο παιδιά ανασαίνουν ανάλαφρα τώρα, τα δύο ζευγάρια χέρια γίνονται ένα,
οι δύο ψυχές μία,τα δύο κορμιά ένα.
Η σκισμάδα σαν φακός που μεγεθύνει,σμίγει τα δύο σώματα.
Αναθαρρεμένη η νέα ύπαρξη τεντώνεται νωχελικά σαν να ψάχνει τα μέλη της,
η ματιά της αγγίζει το βράχο,….. το κορμί πούναι ένα.
Η νιότη γυρεύει το παλιό,….τι απόγινε? Πούναι οι νεκροί?Το αγόρι και το κορίτσι του βράχου?
Ο αετός ζωγραφίζει απέραντους κύκλους προσπαθώντας τώρα να ενώσει ,
το απέραντο γκρι του ουρανού με το πεπερασμένο γαλάζο της θάλασσας,.
η νιότη βοηθάει κι αυτή στροβιλίζοντας πολύχρωμες κορδέλες,στο ρυθμό του
(Η ζωή εν τάφω).
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
