Είναι και αυτές οι ώρες που ξεχύνεσαι μέσα μου, σαν ουρλιαχτό που αγωνιά να βρει διέξοδο σε ένα κακογραμμένο χαρτί, σε ένα ζαλισμένο βράδυ. Να κοιτιόμαστε κατάματα για όσο κρατάει αυτή η καταραμένη στιγμή.
Να μου ενοχλείς το στέρνο και να με πνίγεις με ανάσες καυτές, σαν του Αυγούστου την μεσημεριανή άμμο.
Να σκάβεις όλα εκείνα τα μεγάλα και τα ακατανόητα που κουβαλάει μέσα του το σύμπαν και να με βάζεις με το ζόρι να τα κάνω δικά μου.
Να μου ψιθυρίζεις τα βράδια που κοιμάμαι μελωδίες σκοτεινές και στίχους από ποιήματα καταραμένα. Να μου θυμίζεις το άδικο και τους χτύπους των κολασμένων ψυχών. Να μου χαμογελάς σαν Σάτυρος και να ικανοποιείσαι μόνο με την άσεμνη χειρονομία μίας ακραίας συνθήκης.
Πόσο καλά και πόσο λίγο με ξέρεις. Είναι που έχεις πλάτη σου την μια μου πλευρά, αυτή που ξερνάει χαμόγελα από τα μεγαλύτερα πηγάδια της ευτυχίας. Αν την έβλεπες και γνωριζόσασταν, δεν θα είχες λόγο ύπαρξης, ευτυχώς που δεν την βλέπεις!
Αυτή που λες, βρίσκει τα πιο απλά, τα πιο ανόθευτα και τα εξυψώνει. Τους δίνει προσοχή και αυτά την ανταμείβουν. Ανακαλύπτει τις καλύτερα κρυμμένες στιγμές και τις ξεθάβει.
Τους κάνει ανώδυνες τρύπες στην μέση και τις περνάει μέσα από μία λεπτή σχετική κλωστή. Κλωστή σαν το λεπτό συνεχές του χρόνου, σχετική σαν την σχετικότητα του χρόνου. Με κερνάει χαμόγελα και ευτυχία από πράγματα που συνήθως ξεχνιούνται.
Αλλά το πιο βασικό είναι, ότι με προστατεύει από εσένα, την αχόρταγη και ανικανοποίητη φύση σου. Γι αυτό σας αγαπάω, έχετε ανάγκη ο ένας από τον άλλον και εγώ από εσάς.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
