Άντε να περάσει και αυτή η πανσέληνος ..
Η πανσέληνος δεν με συγκίνησε ποτέ, όχι ιδιαίτερα τουλάχιστον, εκτός μίας εξαίρεσης.
Δεν ξέρω γιατί, μάλλον μου θυμίζει στρογγύλεμα, ψεύτικο στρογγύλεμα, σαν τους ανθρώπους, όταν στρογγυλεύουν για να έρθουν στα μέτρα των άλλων, όταν ψάχνουν αποδοχή, είναι παραίτηση αυτό το στρογγύλεμα, παραχώρηση, ξεπούλημα για λίγο λάμψη.
Εσύ είσαι για να λάμπεις, όχι για να φωτίζεις.
Το φεγγάρι δεν είναι ήλιος, ούτε θα γίνει ποτέ, είναι φεγγάρι, αλλά φέγγει δυνατά μια στο τόσο και στρογγυλεύει, κλέβει λίγο από την χαμένη αίγλη, κλέβει λίγο ήλιο.
Μας εμείς ρε σε γουστάρουμε επειδή είσαι φεγγάρι.
Δεν σε έχουμε ανάγκη, είσαι επιλογή δεν το καταλαβαίνεις;
Συνειδητή επιλογή, όχι στην πανσέληνο, στα σκούρα σου, στα δικά σου.
Δεν σε θέλω φωτεινό και τέλεια σχηματισμένο, σε θέλω έτσι όπως είσαι, σκοτεινό, με ελλείψεις, να αναζητάς μόνιμα την ολοκλήρωση.
Σε θέλω ποίηση, αληθινή ποίηση, μαύρη, κρυστάλλινη
Σε θέλω ζωγραφιά, όμορφη ζωγραφιά, σκοτεινή, ημιτελής
Σε θέλω μουσική, παθιασμένη μελωδία, μελαγχολική, κρυμμένη
Σε θέλω γυναίκα, μυστήρια γυναίκα, γυμνή
Όταν κυκλώνεις σε βλέπουν όλοι, εγώ σε βλέπω όποτε φαίνεσαι.
Ξέρω αυτό δεν αλλάζει, αλλά εκείνες τις μέρες αποφάσισα να μένω μέσα και να σε θυμάμαι όπως πραγματικά είσαι.
Οι άλλοι αύριο θα πάνε στη δουλειά τους και θα σε ξεχάσουν, εγώ θα σε θυμάμαι συνέχεια να ξέρεις.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
