Κάστρο

Απατηλή των ανθρώπων η όψη
όταν κάτω από βράχους θωρείς
μιας πέτρας την άξαφνη κόψη
που σαν βρέφος κοιμάται νωρίς

Των λαφύρων το ύψος γεννάει
του θεριού στραβωμένη ματιά
Ένα κάστρο μιλάει
Ένα κάστρο ξυπνά

Πως ενός ματωμένη παλάμη
πως ενός οπλισμένη σκανδάλη
πως η ανάγκη
πως η ελπίδα
μεγαλώνουν παιδιά

Το φευγιό με την ρίζα παλεύουν
χιαστί απλωμένα σπαθιά

Οι αιώνες προτρέχουν
οι ανθρώποι αντέχουν
οι αιώνες αλλάζουν
οι ανθρώποι ξανά και ξανά
τα ίδια τα λάθη
τα ίδια σωστά

Το ξύλο και η πέτρα
σαν τετράδιο ηρώων
σημειώσεις κρατά