Το ύψος των Ανθρώπων

Το ύψος τον Ανθρώπων αλλάζει αδερφέ μου, σηκώνεται ψηλά στ αστέρια ή σέρνεται κατάχαμα στα φίδια. Αλαλάζει σαν οχλοβοή το τρίξιμο από τα κόκαλα, όταν η συστολή και η διαστολή αυτών γεννάει ρήγματα, μασάει κρίματα.

Το ύψος των Ανθρώπων ατροφεί τα περιθώρια του, ακολουθώντας πιστά την αντίστροφη μέθοδο του Προκρούστη, αναλώνοντας τον εαυτό του σε ανίερες συμμαχίες, πετά τα φύλλα του κάθε φθινόπωρο, αλλάζει δέρμα, γόνιμο χώμα, πένθιμο σπέρμα

Να τους κοιτάς ψηλά τους Ανθρώπους, πιο πάνω και απ το μπόι τους, και κείνοι, σαν φόρο τιμής, θα προσπαθήσουν να διατηρηθούν στο βάθρο που τους έχεις κατατάξει, καταβροχθίζοντας την ελάχιστη πιθανότητα που προσφέρουν οι συνθήκες για να ψηλώσουν διο πόντους

Να τους κοιτάς ψηλά τους Ανθρώπους, πιο πάνω και απ το μπόι τους, να τους κάνεις να πηδάνε για να σε κοιτάνε στα μάτια, να προσπαθούν για κάτι πιο πάνω από αυτούς, ελπίζοντας στην πρώιμη εξαργύρωση ενός κόπου, το λύσιμο ενός κόμπου

Να τους κοιτάς ψηλά τους Ανθρώπους, να τους ψάχνεις στ’ αστέρια, ανάμεσα σε μαύρες τρύπες και συμπαντικές ονειρώξεις, να τους πλέκεις αστροκέντητα μονοπάτια, να προκαλείς να τα διαβούν, τραγουδώντας έναν σκοπό ουράνιο, που λέει ότι κανένα αστέρι δεν παέι χαμένο, ούτε αυτά που πέφτουν, αφού ξεπληρώνουν το χαμό τους με καινούριες ευχές